Aylık arşiv 9 Ekim 2022

Aşkın tadı başka, yaşayan bilir. Hasretin güzelini çeken bilir. Tüm kötü hisleri güzel gibi gösterir, hiç affetmeyeceklerini iki cümle affettirir. Kaçarsın tutar, sırt dönersin hep önünde bitiverir. Sözünden caydırır, umudunu söndürür. Bitti artık dersin, bir gülüşüyle biten tek şey kalbinde çiçek oluverir. Aklını yitirtir, en gururlu adamı dize getirir. Benim dilim yandı bi’ daha tövbe dersin, öyle biri gelir ki sönen yerlerine bir kibrit çakıverir…

Ben bahçeye yeni ekilen fidandım, sen köklerini çoktan toprağın derinlerine vermiş ağaç. Yanında bittim senin, yavaş yavaş büyüdüm, suyundan çaldım. Kimi zaman gölgenden faydalandım kimi zaman varlığından güç aldım. Ben büyüdüm ama sen yaşlandın… Gövdende yarıklar oluştu, içini hastalık kapladı bi’ de üstüne dalın kırıldı. Ne severmişsin sen meğer o dalı… Gözümün önünde oldu her şey bu yüzden tamamen yok olacağın güne iyice kendimi hazırladım. Yaprağındaki sular üstüme damlasın diye uğraştığın günleri de hiç unutmadım. Şimdi sen tamamen toprağa karıştın ve ben hala o toprağa bağlıyım.

Büyüdükçe kaybolur mu gözlerimin içindeki gülüş? Heyecandan atan kalbim artık duyulmaz mı uzaktan? Kaybolmasın, duyulmamazlık etmesin… Denizi görünce yine huzur dolsun içim, evimdeki çiçeği sularken şefkat kaplasın yüzümü, küçük şeylerle mutlu olmayı unutmasın kalbim… Ah benim beybi kalbiiimmm… Bir yanın taş duvar bir yanın pamuk kadar narin ve kırılgan… Heyecandan titrettiğin günler de oldu, üzüntüden kaskatı kestiğin anlar, kollarımı uyuşturacak kadar etkili, sevinçten ayaklarımı yere bastırtmayacak kadar büyülü, sinirden kafamı kızartacak kadar güçlü… Her şeyi birlikte yaşadık seninle, vicdan ve merhametimin de kaynağı sensin, üzüntümün ilk uğradığı yer de…