Kategori arşivi uzun uzadıya

Huzurluyum; kahvem yanımda, karşımda deniz ve bilgisayarımın dili yok. Bilgisayarımın dili yok arkadaşlar canım bilgisayarım ya. Ne çok biliyor dili olanlar her şeyi. Valla bilgisayarıma artık daha iyi davranacağım. Bugün temizleyim onu ayna gibi parlasın. Dili olanlardan daha çok hak ediyor parlamayı. Bi de unutamayayım yeni defter alacağım. O da parlasın anasını satayım. Durun kahvemden bi yudum alayım, soğumasın. Her sabah kahvaltı yapmadan önce, büyük bi fincan türk kahvesi içerim ve kahvemi sade içmeyi severim.

Yakın ama uzun bi zamandır kendimi kaybolmuş hissediyordum, tüm gücümü yitirmiş, o heyecanlı küçük kızı kaybetmiş… Bu sabah bi şey oldu. Ne olduğunu sonradan anladım ve inanır mısınız ben genelde her şeyi hep sonradan anlarım… Muhtaç olduğum kudret damarlarımdaki asil kanda mevcutmuş arkadaşlar. Canım Atatürk ya sen nasıl bi adamsın? Devlet meselelerinin haricinde bile lafların insanın önünü aydınlatmaya nasıl sebep olabiliyor?

Öveceğim bugün her şeyi, herkesi. “Hayat kısa, kuşlar uçuyor…” ürkütmeyin şu kuşu adamı delirtmeyin burada valla. Sonra bela olur bak o kuş size. Kuş deyip geçmeyin he. Cümlelerim arasındaki bağlar kopabilir, okurken oha bundan bu ne alaka denebilir ama ben yazarken o kadar anlamlı ki her kelime şu an… Her şey de sizin için değil arkadaşlar kusura bakmayın. Boşuna demiyorum yazılarımı ilkinden okumaya başlayın diye…

Eski yazılarıma bi göz attım şöyle, sonra da yenilerine. Eskiden ne güzel yazarmışım be. Umut doluymuşum, hayat doluymuşum… Sonradan anladığım ve aslında hiç istemeyerek yaptığım her şey o zamana ait ama yine de güç barındırıyormuş içinde. İşte, o gücü tekrar buldum şimdi içimde. Aslında hiç gitmemişti ama ben güçlü olmak istememiştim bi süre. Yokluğunda anladım güçlü yanımı çocuk yanımdan daha çok sevdiğimi ama çocuk yanımın da hiç gitmesini istemediğimi…

Çocuk yanım benim neşem, heyecanım, özgürlüğüm, umudum, hayallerim… Güçlü yanım ise yaşama tutunuş biçimim. Biri olmazsa diğeri eksik, diğeri olursa öbürü deli. Ben bu süreçte güçlü yanımı ekarte ettiğim için delirdim. Kızmıyorum kendime ama delirmek de gerekiyor bazen hayatta. Zaten tüm dengeler yerli yerinde olsa da deliyim ben. O da iyi ama. İyiyim abi ben. Mis gibi insanım anasını satayım. Özgüvenimi de kaybetmiştim bak bu yazıyı yazarken onu da anımsadım. Mis gibiyim, çok güzelim, işime geldiği gibiyim. Tabii ki işime geldiği gibiyim. Benim hayatımda benim işime nasıl geliyorsa öyleyim. Kendi başına eğlenebilen, dostlarına kıymet veren, huzuru kendinde bulan, ailesini her zaman önemseyen, küçük şeylerle mutlu olan, mutsuzlukların sonundan daima ders çıkaran, zamanı gelince sıçtırmayın öyle işin içine diyen, yavru kedi görünce içi eriyen, hatasını anlayan, gerektiği zaman özrünü de dileyen, yaptığının her zaman arkasında duran, yapacağının garantisini vermeyen, doğru, dürüst… E daha da ne? Helal sana be melo!

Kimseye verecek hesabım yok. Bu benim hayatım; yanlışıyla, doğrusuyla, yokuşuyla, virajıyla, görüneniyle, görünmeziyle hepsi benim ve hiçbirinden vazgeçmeyeceğim. Yine saçma sapan filmlerin sonunda ağlayacağım, mutsuz sonlara sinirleneceğim, gece boyu uyumadan o diziyi izleyeceğim. Bir kitaba başlarken de önce yine sonunu okuyacağım, içinde kendimi hayal edeceğim. Her film ve kitabın etkisinden çıkmak için zorlanacağım, hatta o etkiyle günlerimi geçireceğim. Hayallerimin peşinden koşacağım, koşarken takılacağım ama kanımı silip yoluma devam edeceğim. Siz ben misiniz ki beni anlayacaksınız? Kimseye kendimi anlatmak için çabalamayacağım, anlatmam gereken durumlar olacak ama ikna etmek için uğraşmayacağım. Bu hayat benim dostlarım; istersem Dünya’yı kare de sanırım, google’dan araştırıp geoit olduğunu da aklıma kazırım.

Not: Arkadaşlar bilime saygımız var Dünya geoit, haberiniz olsun.

He bi de şuraya bu yazıyı yazdığım tarihi bırakayım 24.07.2022

Arada geliyor böyle uzun uzadıya bi şeyler, sıkıldıysanız çok da şaapmayın.

Bu yazıları buraya yüklemeden önce tekrar tekrar okuyup yanlış bir yazım ya da hatalı bir noktalama işareti, gereksiz bir virgül, gerektiği yerde bulunmamış bir ünlem var mı diye kontrol edeceğimi sanıyorsanız, yanılıyorsunuz. Burada yanlış, doğru yok. Burası akış, burası hayat, burası gerçeklik…Kasmadan, kasılmadan bir şeyler gevelenen özgür bir yer burası. Hem zaten o kadar zaman ayırmaya gerek var mı gerçekten? Bir iş değil burası benim için sonuçta. Özgür klavyemden dökülen özgür kelimeler kumpanyası burası.

Sizce de hayatta bazen bazı şeylere çok gereksiz zaman harcamıyor muyuz? Ya bir hayat akıyor be arkadaaşşş!!! Sen orda iki kazağın arasında kalmış hangisi güzel diye düşünüyorsun. Aslında o kazağı giyeceğin zamandan çaldığını ne zaman anlayacaksın acaba? Bu benim için de geçerli bakmayın böyle size doğru konuştuğuma. Yani önümüzde bir hayat var ve bu hayatın ne zaman biteceği belli değil. Güzel anılar biriktirmek varken iki kazağın arasında kalmaya devam mı edeceğiz?
Tabi konuşması kolay değil mi? İnsan bazen hiç istemese de zaman ayırmak zorunda kalıyor bazı şeylere. Öncelikleri bir anda değişebiliyor. Hatta öyle bir değişiyor ki ona kalsa hiç de önce değil o en öndeki. Ya bazen diyorum ki hayat mı bizi yaşıyor biz mi hayatı? Bazen hayat bizi, bazen de biz hayatı.

Her şey ne kadar büyük bir denge üzerine kurulu değil mi? Ekosistem zaten öyle ama bir önceki cümlemi tekrar okusanıza. O cümledeki dengenin farkına vardınız mı? Belki hep biz yaşasak hayatı farklı deneyimler edinemeyeceğiz. Acı çekmeyeceğiz belki. Ki acı çekmek de gerekir hayatta. Bazı şeylerin kıymetini anlatır insana. Peki hep hayat bizi yaşasa? Ay yok bir düşündüm de olacak gibi değil. Bu denge iyi. Biraz biz onu yaşayalım biraz da o bizi. Hatalarımızdan ders çıkaralım sonra dersimizi unutup tekrar aynını yapalım. Bir gün mutluluktan ağlayalım diğer gün mutsuzluktan. Hem mutluluk olmasa mutsuzluğun, mutsuzluk olmasa mutluluğun tadı olur mu? Hata yapmadan doğru yol bulunur mu?

Hay gayss!

Buraya ilk eklediğim yazının bu olmasını istedim yani aslında şu an ortada bir yazı yok. Yazıyor olduğum ve sizin şu an okuyor olduğunuz yazının olmasını istedim. Bu yazı biraz beni anlatır nitelikte olacak. Belki olmak istediğim kişiyi, belki özümdekinin ta kendisini. Burada istediğim gibi cirit atabilirim, herhangi bir beğenilme kaygım yok. Burası benim dünyam ve burada işler ben nasıl istersem öyle yürür.

Öncelikle iyi bir insan olduğumdan başlayabilirim. Akla ilk gelenden yani. (Tabii burası benim dünyam olduğu için kendime göre iyi bir insan oluyorum doğal olarak.) Heyecanlanmayı çok severim yani o kadar heyecanlanırım ki birkaç sezonluk diziyi bir gecede bitirebilirim çünkü sonunu çok merak ederim. Sona gelince de çabuk bitti diye üzülürüm. Her zaman mutlu sonları severim. (Balık burcuyum bu arada). Mutlu sonlu dizi ve filmlerin etkisinden hemen çıkamam ve günlerce o etkiyle hayatımı sürdürebilirim. Eğer son çok mutlu bittiyse kendi kendime gülerim ve hayatımda ne kadar iyi bir şey yapıp da bu dizi/filmi izlediğimi düşünürüm. Kendimi tebrik de ederim. Sex and the City dizisini bitirince (tüm gece izleyip sabah 7’de bitirmiştim) topuklu ayakkabılarımı giyip (topuklu ayakkabı giymekten nefret ederim) sanki Manhattan’daymışım gibi sokakları gezmemek için kendimi zor tuttuğumu çok net hatırlıyorum. (Neyse ki o gün hava yağmurluydu ve böyle bir şey yaşanmadı.) Anlayacağınız gibi küçük şeylerle mutlu olurum yani. Beni mutlu edecek büyük şeylerde ise ağlarım. Mutluluktan ağlamak çok güzel bir his mesela. Bu hissi anımsayıp tekrar tekrar mutlu olurum. E ama tabii bu kadar kolay mutlu olan biri, bir o kadar kolay da üzülüyor haliyle. Hemen modum düşer ve bunu çevremdeki insanlar hemen anlar. İçim dışımdadır yani. Yalan söyleyemem. Söylemek istediğim çok zaman oluyor ama hemen anlaşılıyor. Bu yüzden yalan söylememeyi tercih ediyorum. Hayatta olabildiğince her şeyi doğru yapmaya çalışıyorum. Herkesin doğrusu kendine, ben kendi doğrularımı yapmaya çalışıyorum. Mesela bir kitaba başlarken önce sonunu okurum. Son sayfayı falan değil direkt hikâyenin sonunu anlayacağım kadar sayfayı okumaktan bahsediyorum. Sonra çok heyecanlanırım ve “aaa bu kitap nasıl böyle bitiyo yeaaa” diye düşünerek bir hışım kitaba başlarım. Zaten kitabı okurken genelde okuduğum sonu unuturum çünkü kitabın okuduğum her cümlesini an be an zihnimde canlandırırım. E ne yalan söyleyeyim biraz da unutkanım. Genel hayatımda unutkanım yani. Bu yüzden çalışırken muhakkak her şeyi not alırım. Yapacaklarımı tek tek yazarım yaptıkça da tik atarım. Kalem, defter gibi kırtasiye eşyalarını çok severim. Düzenli defter tutmak benim için önemli. Olabildiğince de güzel bir yazıyla yazmaya çalışırım. Şöyle bir göz gezdirirken defterin içindeki yazıların göze hitap etmesini isterim. (Benim gözüme yani.)

Çok da anlatılacak bir şeyim yok aslında. Hayatın hengamesine dalmış, çok hayal kuran, kendine gelince bu hayallerin bazılarını çok saçma bulan. Bazen boktan yere ağlayan, bazen en ağlanacak şeylere ağlamayan. Her sabah kalkıp yüzünü yıkayıp dişini fırçalayan dümdüz bir insanım işte.

Burası da benim yeni hobim. Baktım evde otururken kafamda bir şeyler yazıyorum dedim kafama değil de word dosyasına yazayım bakalım ne çıkacak. Bugünlük bu çıktı. İlerleyen yazılarımda bir megaloman gibi böyle sürekli kendimden bahsetmeyeceğim merak etmeyin. Ama kült doğruları bulabileceğiniz bir blog sitesi de değil burası baştan söyleyeyim. Canım o gün ne istiyorsa, aklım o dakika neye takıldıysa, canımı ne sıktıysa o olacak burada. Eğer yazı dilimi sevdiyseniz ne mutlu bana, yok sevmediyseniz hadi uğurlar ola.